Kocamın cenazesi günü, atı tabutun kapağını kırdı. Astoria’nın kocamın cenazesindeki varlığı hem bir teselli hem de kaybettiklerimizi hatırlattı. Hem tutkulu hem de ürkütücü bir coşkuyla dörtnala koştu, toynakları yere soğuk havada yankılanan bir ritimle vuruyordu. Onu sayısız kez koşarken görmüştüm ama hiçbiri bu kadar aceleci değildi. Kalabalık, bir tekneye yol veren nehir gibi ikiye ayrıldı. Konuklar nefes nefeseydi ve çoğu onu yavaşlatmak veya yolunu değiştirmek için uzandı, ancak Astoria’nın kararlılığı sarsılmazdı. Genellikle nazik olan gözleri, yas tutanların kederli ifadeleriyle tam bir tezat oluşturarak, odaklanmış ve yoğundu. Tabutun yanına yaklaşırken, birkaç cesur kişi onu tutmaya çalıştı ama onu zapt etmek imkânsızdı. Arka ayakları üzerinde doğruldu, ön toynakları hem güzel hem de vahşi bir zarafetle havaya vurdu. Sonra, şaşırtıcı bir kesinlikle, onları tabutun kapağına indirdi. Güçlü darbesiyle tahta parçalandı, gök gürültüsü gibi havada yırtılan bir sesti bu.D’evmı ıcın diğer sayfaya gecebilirisniz..